Βαρδάνιος ή Φιλιππικός

(περ. 670 - ;). Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (711-713) και γιος του πατρικίου Νικηφόρου. Κατά τον Θεοφάνη, γεννήθηκε περίπου το 670 και ήταν εξελληνισμένος Αρμένιος, που πήρε το ελληνικό όνομα Φιλιππικός. Ενώ όμως έγινε ορθόδοξος, στη συνείδησή του παρέμεινε μονοφυσίτης, θρησκευτικό δόγμα των συμπατριωτών του. Λέγεται ότι ένας ασκητής του είχε προβλέψει ότι κάποτε θα γίνει αυτοκράτορας, γεγονός που το εκμεταλλεύτηκε πολιτικά. Ο τότε αυτοκράτορας Τιβέριος Αψίμαρος (698-705) που έμαθε τις διαδόσεις του, αφού τον μαστίγωσε, τον εξόρισε στην Κεφαλονιά. Εκεί τον ανακάλυψε ο Ιουστινιανός Β’ στη δεύτερη βασιλεία του και τον έστειλε στη Χερσώνα επικεφαλής στόλου, για να εκδικηθεί την πόλη για τη διαγωγή της την εποχή της εξορίας του. Στη Χερσώνα, όμως, ο πληθυσμός εξεγέρθηκε και ο αυτοκρατορικός στρατός συναδελφώθηκε με τους κατοίκους. Ο Β. αναγορεύτηκε τότε αυτοκράτορας και το 711 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν με χαρά. Αντίθετα, τον Ιουστινιανό τον σκότωσαν και έστειλαν επιδεικτικά το κεφάλι του στη Ρώμη και μετά στη Ραβένα. Σκότωσαν επίσης και τον εξάχρονο γιο του Τιβέριο. Ο νέος αυτοκράτορας αποκήρυξε αυθαίρετα τις αποφάσεις της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου και θέσπισε τον μονοθεληματισμό ως επίσημη διδασκαλία. Η τακτική του αυτή οδήγησε σε αντιδράσεις και σε ένα γεύμα που έδωσε για τους άρχοντες της Κωνσταντινούπολης, τυφλώθηκε από τον Ρούφο κατά διαταγή του κόμητα του Οψικίου πατρικίου Γεωργίου του Βούραφου. Η τύφλωσή του ανέκοψε από τότε κάθε πολιτική δραστηριότητά του.